INTERLINGUA ROMANICA
LE PARVE STELLA
Le crepusculo se extendeva sur le celo como un enorme copertura. Le obreros poneva a un latere lor utensilios--martellos, stilos, brossas--e cessava le operation de omne le machinas qui illes habeva facite marchar omne le die.
Il esseva le hora de cessar lor travalios. Illes vadeva a casa, al parco, al plagia, o al stratas tranquille del grande urbe. In le celo sur illes le prime stellas comenciava scintillar vivemente, como joieles sur villuto nigre.
"Esque tu vide ille parve stella la in le manico del grande carro? Illac es ubi io va incontrar mi madre quando io essera morite", diceva un femina a su parve filio, qui scrutava le celo ardentemente, sperante vider su granmatre sedite illac, attendente, forsan salutante le con le mano.
"Io mesme gauderea si on me reguardava", murmurava un stella parvissime suspendite illac in le celo. "Me placerea multo si on me seligeva pro un puncto de reunion o como un guida pro piscatores o pro ulle altere fin equalmente importante." E illo brossava su scarpas e poliva le fibula de su cinctura con multe energia pro brillar plus fortemente que le altere stellas.
"Quanto vanitose es ille", diceva un stella apud ille indicante su disapprobation, e un altere stella le reprimandava: "On non deveni un stella guidator in un sol die. Tu debe crescer e facer ben tu travalio, anno trans anno, que tu sia observate o non, que on te recognosce o non, e non pro le recompensas ma proque isto es tu deber. Solmente tunc," ille diceva, "tu comenciara brillar tan fortemente que le piscatores habera confidentia in te e guidara lor naves usante tu luce, ma tu ganiara iste confidentia solmente post multe milliones de noctes."
"Multe milliones de noctes!" repeteva le parve stella," su labio inferior projectate in un gesto de defiantia.
"Ma qui ha tanto tempore pro illo?" Tunc ille lisiava su cappa argentee e comenciava agitar su gambas, sperante que alicuno infra in le terra observarea su presentia.
"Forsan deberea io descender un pauco plus verso le terra de maniera que le gente ilac pote vider me plus facilemente," pensava ille. Con su parve digitos, ille disnodava con precaution le corda que le reteneva in le celo, e ille comenciava descender con precaution.
Tunc, ille sasiva le corda firmemente, timente cader grandemente, e oscillava in avante e a retro usque su capa argentee comenciava undular ostentasiosemente in le vento.
Ma nemo pareva levar le oculos pro reguardar le. "Proque nemo me nota?" se lamentava ille, extendente le brachio e agitante le mano. "Forsan io es ancora troppo alte," ille diceva, descendente un pauco plus. Multo rapidemente, ille arrivava al fin de su corda e se susteneva solmente con le brachios, agitante freneticamente le gambas pro mantener le oscillation del corda.
"Omnes debe vider me nunc. Il es necesse que illes me vide!" critava ille in le nocte e agitante le bracio. Nunc ille reteneva le corda con un sol mano durante que ille oscillava freneticamente.
Nemo sape exactemente lo que occurreva post isto ma subitemente le stellas vicin videva le corda libere oscilante in le vento como illo de un pesante campana de ecclesia que on immediatemente antea habeva facite sonar.
Intertanto, le parve stella esseva paralysate de terror durante que ille cadeva trans le spatio verso le terra. Ille extendeva su brachios como un ave que essayava volar le prime vice. Le precipitate cadita faceva que su capillos e vestimentos se agitava in le vento, e subito appareva un longe radio argentee que fulgurava trans le celo obscur.
"Reguarda, un stella fugace," diceva un matre, imbraciante fortemente su filio parve. "Rapido, pensa de un desiro e illo te essera concedite."
In le parco, in le plagia, e in le stratas tranquille del grande urbe, omnes se deteneva pour reguardar le spectaculo de ille stella fugace. Equalmente se elevava al celo lor desiros, grande e parve, rubie e blanc, e verde con punctos rosate. Desiros de omne colores, formas e grandores se elevava verso le stella parve, e su manos extendite in volo sasiva omne illos que ille poteva trappar.
Le parve stella teneva le desiros como duo grande fasces de ballones; e a su grande surprisa, ille notava que su cadita libere trans le spatio se relentava. Un quantitate crescente de desiros se elevava a ille, e ille los sasiva omnes. Lente- mente, ille comenciava elevar se de novo, propulsate per le poter del incontabile desiros que ille habeva trappate in su manos.
Immediatemente postea le parolas del vetule sage stella resonava in su aures: "Tu debe facer tu travalio, non pro le recompensas ma proque facer lo es tu deber" E ille continuava su recerca pro le desiros que se habeva disviate in le spatio pro recuperar los e portar los al fonte ubi omne le desiros esseva realisate.
Le parve stella se sentiva plus felice que unquam. Ille habeva un carga, un carga extrememente importante. E ille nunc solmente voleva flottar in le spatio pro colliger omne le desiros. Esser notate o recognoscite jam non pareva importante a ille. In su parve pectore argentee, subitemente ille sentiva un calor ardente, e un parve aureola illuminava le nocte que le circumfereva.